در سرزمین تاریخی مارامورس تپهها زنده هستند و مسیرهایی در آنها وجود
دارد که مدتهاست در بخشهای دیگر اروپا فراموش شدهاند. یکی از اهتالی در
هنگام برداشت علوفه از مرتع خود در نزدیکی روستای بیتوزا میگوید «گاوهای
من علفی را که با ماشین برداشت شده باشد اصلا دوست ندارند. آنها مزه علف
تمیزی را دوست دارند که با دست بریده شدهاست».
این شکوه فقط در این
علفها نیست. در دورافتادهترین گوشهٔ شمالغربی رومانی در فاصله 200
کیلومتری ازبخارست، برنامهٔ زمانبندی توسط فصلها، آب و هوا، و سنتها تعیین
میشود و در این تپه ها زندگی همچون صدها سال گذشته جریان دارد. در
مارامورس بجای آسفالت کردن مسیرهایی که عمدتا اسبها و گاریها از آنها
استفاده میکنند، مسیرهای دوچرخه سواری ارتقاء یافتهاند.
مارامورس
دنیایی چوبی است. ابزارهای کشاورزی چوبی هستند، و دروازههای چوبی با
طرحهایی به قدمت صد سال کنده کاری شدهاند که ورودیهای باشکوهی را میسازند
و به حیاطهایی ساده در اطراف خانههایی چوبی با سقفهای شیروانی منتهی
میشوند. کلیساهایی مربوط به قرنهای هفدهم و هجدهم که توسط یونسکو تعیین
شدهاند توسط نقاشیهایی که هنوز روی دیوارهای چوبی آنها به وضوح دیده
میشوند، داستانهایی از ایمان و شکوه، پاکان و گناهکاران، جنایت و مجازات
بازگو میکنند.
بسیاری از صلیبهای چوبی ِرنگارنگ در گورستان مری در
روستای ساپانتا با سنگ نوشتههای شادی حکاکی شدهاند که حالت منظوم دارند.
آنها در مواجهه با مرگ میخندند و به این ترتیب فناناپذیری را جشن
میگیرند.
منبع: سفربانک